• Konrad Frankenberg z Komorzna  herb  * Urodzony orientacyjnie w roku 1370 * Zmarł żona (ślub: ): Anna Balicka z Balic h. Topór  , rodzice : Jan Balicki z Balic h. Topór , bohater PSB ca 1350-1396       zrodlo - Polski Słown. Biograficzny t. 24 str. 400: psb.2 - dr.Marek Jerzy Minakowski

• Konrad, piszący się z Balic, dworzanin w. ks. Witolda, używany przez niego często w poselstwach do Krzyżaków i w innych ważnych sprawach. W 1418 r. dozwolił uciec Świdrygielle z Krzemieńca (Cod. Ep. XV.; Dług.). Wdowa po nim Anna, procesuje się 1420 r. z żydami o Balice, a 1427 r. jest 2-o v. żoną Jakusza, chorążego mazowieckiego - Herbarz - Adama Bonieckiego

• Konradowi Frankenbergowi z Komorzna [Śląsk] całe czesci ich w Balicach, Strzeglicach ( obecnie Szczyglice ? ) i Burowie, które należały do Prokosza (ZK 6 s. 78);

• 1416 Konrad Frankenberg z Komorzna zapisuje żonie Annie, siostrze Jana z Balic, 200 grz. posagu i wiana na zastawie w B. (ZK 6 s. 164); 

• Jan i Mikołaj z Ossolina ugadzają się z Zakliką z Balic w sprawie wykupu za 600 grz. od Konrada Frankenberga z Komorzna dóbr Balic, Szczeglic i Burowa (ZK 6 s. 167);

• 1419-28 Anna wdowa po Konradzie Frankenbergu z Balic, żona Jakusza z Balic chorążego mazowieckiego (GK 1 s. 218; 3 s. 16, 22; ZK 7 s. 37, 256; 146 s. 26; SP 2, 1703, 2154);

• 1420 Zaklika z Balic z żona Elżbietą i Stanislaw Toruński z Krakowa sprzedają za 300 grz. Annie wdowie po Konradzie Frankenbergu z Komorzna całą czesc w Szczeglicach (ZK 6 s. 623);

•  1427 Anna wdowa po Konradzie Frankenbergu, żona Jakuba [z Białołęki, ziemia mazowiecka] chorążego warszawskiego, ma w zastawie po zmarlym mężu Konradzie czesci w Balicach, Szczeglicach i Burowie (ZK 146 s. 74)                                                                                                                                 zrodlo-  www.slownik.ihpan.edu.pl  / Balice  - http://portalwiedzy.onet.pl/78214,,,,balice,haslo.html

• Dzieje Korony Polskiej i Wielkiego Ksiestwa Litewskiego

• 1616. R. 1418. Ucieczka Swidrygelly.  -

S. 370 -

Kiedy sie to dzieje na pólnocy, w stro-nie poludniowej wywiazaly se wypadki, na cala. uwage zaslugujace. Tatarzy Przekopscy, pod rzadami Edygi bedacy, zrobili jakas wycieczke na Podole; przeciw nim staneli Tatarzy Litewscy, stoczyli bój krwawy, pokonali i przepedzili najezdniczych rodaków swoich (1). Skutkiem tych zamieszek, byly rozmaite poruszenia ludu zbrojnego w prowincyach poludniowych. Widzielismy juz wyzej, o uwiezieniu Xiazecia Swidrygelly za rokosz i zmowy z nieprzyjaciólmi ojczyzny (§ 1551). Pod ostatnie lata znajdowal sie on w Krzemiencu na Wolyniu, którego zaniku byl starosta, szlachcic Polski, rodem z Pruss, Konrad Frankenberg; ten bardzo przyzwoicie i z lagodnoscia obchodzil sie z wiezniem, swojej strazy powierzonym; pozwalal dosc czesto rozmaitym wysokiego stanu gosciom jego nawiedzac. Tymczasem, podczas poruszen wojennych, wymienionych dopiero, przybyl do Krzemienca Daniel czyli Daszko, syn Teodora Xiazecia Ostrogskiego. Swidrygello z tym mlodym panem uczynil tajemna zmowe ucieczki. Jakoz Xiaze Daniel, roku 1418, na dniu Wielkoczwartkowym, poslal dwóch ludzi rycerskiego stanu,

(1) List Mistrza Inflant. do W. Mistrza d. Riga am Sonntage vor Pauli Bekehrung (23 Stycz.) 1428 Napierski l. c. N. 323.

 S. 371 -

Dymitra i Eliasza, którzy prosili o sluzbe u Starosty, udajac, ze przybywaja z wyprawy na Tatarów, w której sluzyli ochotnikami, utracili wszystko co mieli i nie sa w stanie powrócic do Litwy. Starosta im zawierzyl, przypuscil do ufnosci i dat miejsce w poczcie rycerstwa zamkowego. Stalo sie jednak, ze w sam dzien Zmartwychwstania Panskiego, Xiaze Daniel, z Xiazeciem Alexandrem, przezwanym Nos, w dziewiec tylko koni, przyblizyli sie do bramy twierdzy w nocnej porze; tamci, na umówione haslo, otworzyli brame i most spuscili. Spiskowi rzucili sie na zolnierzy, warte trzymajacych, pokonali, wpadli do budynku, gdzie byl Swidiygello, i uwolnili go z wiezienia. Na wszczety halas, nadbiegl Starosta Frankenberg, uzbrojony; uderzyl smialo na zdrajców, jednak osaczony, polegl z orezem w reku. Xiaze Swidrygello, tym sposobem po póldziewiata roku strawionego czasu w wiezieniu, znalazl sie wolnym i wnet z Krzemienca, zrobil ze swoimi stronnikami wycieczke do Lucka, zapewna dla zabrania rzeczy bogatych, które bydz mogly w palacu xiazecym: gdyz Witold przemieszkiwal tam dawniej, i pozniej mial upodobanie bawic niekiedy. Nie wiemy, jak sie ten oblów udal, to tylko pewna, ze niebawnie zbiegl do Multan i po drodze rabowal domy szlacheckie, w których póltarasta koni zabral; przez Multany.

S. 372 - 

pociagnal do Wegier (1). Tam sie udal pod protekcya Króla Zygmunta, staral sie o przyjaciól, chcial sie zenic z siostra Biskupa Wroclawskiego, Konrada, Xiezniczka z domu Olesnickiego. Potem wchodzil w skryte stosunki z Wielkim Mistrzem (2). Pozniej bawil na dworze Ernesta, Xiazecia Austryi i innych Xiazat, powrócil znowu do Wegier i przy Zygmuncie zostawal czas niejaki (3) - zrodlo - Teodor Narbutt. Dzieje starozytne narodu litewskiego. Tom -VI.       Krzemieniec Perła Kresów - Wiadomości w Onet.pl

 http://www.niemodlin.org/index.php?id=244&L=2   autor, M.E.Woźniak

Legenda  o  herbie

W czasach średniowiecza na zamku panował srogi, ale sprawiedliwy rycerz, który miał dwóch synów. Władca ten uczył ich od najmłodszych lat rzemiosła, wyprawiał się z nimi na łowy do otaczających zamczysko borów. Po wielu latach panowania rycerz zawołał synów do siebie i rzekł te słowa: "który więcej zwierza u mych stóp zwali panem na zamku będzie". Młodzieńcy okulbaczyli konie i skoro świt wyjechali na polowanie. Starszy z braci napinał łuk i kładł pokotem zwierzynę, a wierni słudzy ładowali na wozy. Natomiast młodszy, mimo wysiłku nie mógł dorównać bratu, żądny władzy skrzyknął parobków i łotrzyków z grodzkiej gospody i napadł brata wracającego do zamku. Wtrąciwszy go do zamkowych lochów zabrał upolowaną zwierzynę i pokazał ojcu jako swoją zdobycz. Ojciec odczekał kilka dni na powrót starszego syna, a gdy ten nie wracał postanowił przekazać władzę młodszemu synowi.

Osadzony w lochu brat nie zamierzał się łatwo poddać. Gołymi rękoma wydłubywał ziemię by uczynić podkop, gdy siły zaczęły go opuszczać Bóg się nad biedakiem zlitował. Uslyszal skowyt zwierzecia ktorego uratowal, byla to lisica .Po dziesięciu dniach z muru wypadła pierwsza cegła, a później dwie następne (wydobyciu cegiel pomoglo mu ,, pióro ( a ) ,, znalezione w lochu ) i wczołgał się wprost do jamy, którą lis pod zamkowymi murami wykopał.

• Maria Antonina v. Frankenberg

• Historia wsi Komorzno

Początki wsi giną w mrokach przeszłości, ale z badań archeologów niezbicie wynika, że nad brzegami rzeki Pratwy, która przepływa przez wschodnie tereny wsi, znajdują się punkty osadnicze ludności kultury łużyckiej sprzed 2500 lat, ludności kultury przeworskiej sprzed 1880 lat oraz punkt średniowieczny sprzed około 1000 - 700 lat. Ponieważ Komorzno leży na styku dwóch krain geograficznych - Śląska i Wielkopolski - powstały tu we wczesnym średniowieczu systemy obronne, których elementy zachowały się do dnia dzisiejszego. Są to dwa grodziska: pierwsze z X-XIlw., drugie z XIII-XIV w. Wzdłuż rzeki Pratwy w rejonie Proślic, Miechowy, Komorzna, Kostowa znajdują się urządzenia ziemne, będące        pozostałością budowanych niegdyś fortyfikacji.

Średniowieczna nazwa wsi po raz pierwszy zanotowana została w 1203 roku. W Kodeksie dyplomatycznym Śląska zawierającym zbiory dokumentów i listów dotyczących Śląska znajduje się przedruk dokumentu, w którym zawarta jest informacja, iż w 1203 roku Cyprian - biskup wrocławski - konsekrował kościół w Trzcinicy nadając mu imię św. Wincentego i św. Marii Magdaleny oraz przekazał dziesięcinę z Komorznik. Jest to pierwsza udokumentowana wzmianka o istnieniu naszej miejscowości. Nazwa wsi wywodzi się od staropolskiego „komor - komar", czyli miejsca obfitego w komary. Jest to bardzo stara nazwa topograficzna z rzadkim przyrostkiem -no.

W roku 1241, w czasie najazdu Tatarów na Śląsk, mieszkańcy tych okolic mężnie przeciwstawili się dzikim hordom mongolskim. W krwawej bitwie pod Byczyną poległo bardzo wielu mieszkańców Komorzna - według przekazów ustnych uratowało się tylko siedem osób. W okolicznych lasach znajdują się bardzo stare kurhany kryjące niemych świadków tamtych okrutnych wydarzeń, ale wskutek zalesienia i uprawy roli trudno je obecnie zlokalizować.

W 1393 roku opustoszałą po najazdach tatarskich wieś zasiedlili osadnicy niemieccy i wówczas pojawia się druga niemiecka nazwa miejscowości - in Reinerdorf (wieś Reinera). Do XVI stulecia Komorzno należało do Księstwa Legnicko - Brzeskiego. Pod koniec tego wieku stanowiło własność rodziny Stwolińskich. Następnie majątek nabyła rodzina Frankenberg – Proslitz, do której należały także leżące nieopodal Proślice. W czasie władania tymi wioskami przez rodzinę Frankenberg nastały dla mieszkańców Komorzna ciężkie czasy. Nasza wieś przeżyła splądrowanie przez wojska duńskie w 1627r., w 1633 najazd wojsk tatarskich i saskich, a w 1643 najazd wojsk szwedzkich. Dobra komorzniańskie przechodziły z rąk do rąk - w 1716r. Frankenbergowie sprzedali posiadłość Danielowi von Kottulinsky, ten zaś w 1740 r. odsprzedał ją rodzinie Fischer - Paczenski, która od niemieckiej nazwy wsi przyjęła nazwisko Reinersdorf. Do II wojny światowej majątek znajdował się w rękach wyżej wymienionej rodziny.

W XVII w. w Komorznie urodził się Jerzy Bock (1621 - 1690) - najlepszy stylista polski z luteran śląskich.

Na początku XIX wieku w wyniku wojny śląsko - pruskiej Śląsk wraz z ziemią kluczborską przeszedł bez walki w ręce Napoleona. Według przekazów ludowych przez Komorzno przechodziły w tym czasie wojska napoleońskie - z Komorzna do Byczyny, gdzie jakiś czas stacjonowały. Do dzisiejszego dnia miejscowa ludność polną drogę z Komorzna do Byczyny nazywa „napoleonką".

W połowie XIX w. w Komorznie tylko 6 domów chłopskich było murowanych, a reszta zbudowana była z drewna i tzw. muru pruskiego tj. mieszaniny gliny, cegły i drewna.

We wsi przed II wojną światową istniał okazały budynek szkolny, który został spalony przez wojska radzieckie w 1945 r.

W styczniu 1945 roku ludność niemiecka Komorzna opuściła domy w obawie przed zbliżającym się frontem, co doprowadziło do ograbienia opustoszałej wsi przez szabrowników. Od początku maja 1945 roku rozpoczęła się wielka akcja osiedleńcza, spowodowana głównie napływem repatriantów ze wschodu. Dużą grupę przybyłych do Komorzna osób stanowili przybysze ze Staryk - wsi położonej na pograniczu Polesia i Wołynia. Zawiesili oni w zabytkowym kościele w Komorznie święte obrazy przywiezione ze swojej rodzinnej miejscowości i obecnie stanowią liczną grupę mieszkańców Komorzna. W szkolnych dziennikach do tej pory często pojawiają się nazwiska Lechów, Garbowskich, Rudnickich, Wrześniewskich - uczniowie ci to potomkowie rodów przybyłych przed laty ze Staryk do Komorzna. Mniej liczną grupę przesiedleńców przybyłą z województwa tarnopolskiego stanowili mieszkańcy wsi Rzepińce (rodziny: Szczerbaty, Piotrowski, Marciniak, Skibiński, Bober, Winnik, Berezowski, Hrynik)* Bezwzględne prawa, a raczej bezprawie wojny, obeszło się okrutnie z rodzinami przybyłymi ze wschodu do Komorzna. Wielu ich bliskich zostało unicestwionych w czasie II wojny światowej przez działające na tych terenach bandy banderowców. Aby uczcić pamięć pomordowanych przez, bandy UPA mieszkańców Kresów Wschodnich – ci, którzy ocaleli - ufundowali obelisk tym, którzy końca wojny nie dotrwali. Znajduje się on na cmentarzu w Komorznie po to, aby było wiadomo, gdzie świeczkę za zmarłych - nieobecnych zapalić, aby bez nienawiści pamiętać.

dane te pochodza z  www.komorzno.info   Opracowała: Emilia Sławińska  

• Baza danych -  Sezam - Archiwum Panstwowe w Katowicach

12/177/0/ 01010; ; 12; oryginał; 1499-; ; ; Kluczbork; ; ; 1. Fryderyk II; 2. NN; 1. Książę legnicki 2. Starosta ziemski kluczborski; Jan Franckenberg (Franckenbergk) Proślicki (Prowsalytczky); ; Fryderyk II książę legnicki i NN starosta ziemski kluczborski sprzedają wieś Brodnica (potem Schönfeld, obecnie Krzywizna) Janowi Franckenberg Proślickiemu; Na paskach pergaminowych: 1. Woskowa herbowa (orzeł dolnośląski) z napisem: "S(igillum) Ducis Friderici Lignicensis"; 2. Woskowa zachowana fragmentarycznie; niemiecki; ; pergamin; 37x18+6; karta; rękopis; ; Brak górnej części (gryzonie);sygnatura:

12/177/0/ 033033; ; 3; 10; oryginał; 1595-; w nedeli po swatym Mikulasse; ; Opole; w Oppoli; ; Jerzy z Oppersdorfu (von Oppersdorf) w imieniu Rudolfa II; starosta ziemski księstwa opolsko-raciborskiego i cesarz rzymsko-niemiecki; Magdalena Frankenberg z domu Nawoj; z Dolnej, wdowa po Adamie Frankenberg z Proślic na Gorzowie; Jerzy z Oppersdorfu (von Oppersdorf), starosta ziemski księstwa opolsko-raciborskiego, w imieniu Rudolfa II, cesarza rzymsko-niemieckiego, zatwierdza zrzeczenie się przez Magdalenę Frankenberg z d. Nawoj z Dolnej, wdowę po Adamie Frankenberg z Proślic na Gorzowie, w której imieniu wystąpili Mikołaj Nos z Grabowa na Szczepanowicach (pisarz ziemski ks. op.-rac.) i Jan Kozłowski ze Skrzydłowa na Gosławicach, praw do Gorzowa, który sprzedali wierzyciele jej męża; brak - zachowany jedynie pasek pergaminowy; czeski; kurrenta kancelaryjna; pergamin; 39x29+5; karta; rękopis; Intytulacja; ;

12/177/0/ 4747; ; No. 8; oryginał; 1665-; dne ssesteho mesicze brzezna; ; Opole; w Oppoli; ; Franciszek hr. von Oppersdorf z Dubu na Freisteinie w imieniu Ludwiki Marii; starosta księstwa opolsko-raciborskiego; królowa Polski, księżna opolsko-raciborska; Anna Frankenberg z d. Frankenberg; ; Franciszek hr. von Oppersdorf z Dubu na Freisteinie, starosta księstwa opolsko-raciborskiego, w imieniu Ludwiki Marii ; królowa Polski, księżnej opolsko-raciborskiej, rozstrzyga spór między Anną Frankenberg z domu Frankenberg z Proślic, żoną Adama Frankenberg, a Henrykiem starszym Trach o spadek po Barbarze Trach z domu Frankenberg (sprawa ta była rozpatrywana wcześniej 11 III 1656, 1 X 1657 i 2 IX 1660) - Anna Frankenberg ma wypłacić Henrykowi st. Trach z tytułu majątku Gorzów sumę 3750 tal.; woskowa dwustronna na biało-czerwonym plecionym sznurze jedwabnym; czeski; kurrenta kancelaryjna; pergamin; 62x34+5; karta; rękopis; Intytulacja; ;

12/384/0/ 5 05; ; No. 7; oryginał; 1676-; Siebenzehenden Monatstag Jenners; ; Głogówek; Oberglogaw; ; Franciszek hr. von Oppersdorf; starosta ziemski księstwa opolsko-raciborskiego, baron "zur Aich" (w Górnej Austrii) " undt Fridstein" (Frydštein k. Turnova, pn.-zach. Czechy), pan dzioedziczny na Głogówku, Frydku i na zamku w Raciborzu; Salomea hr. Pückler; z Grodziska ("Groditz") z domu baronowa von Franckenberg; Franciszek hr. von Oppersdorfstarosta ziemski księstwa opolsko-raciborskiego, baron "zuer Aich undt Fridstein", pan dziedziczny na Głogówku, Frydku i na zamku w Raciborzu, zatwierdza ugodę między Salomeą hr. Pückler z Grodziska ("Groditz") z d. baronową von Franckenberg a Marcinem Siemieńskim z Siemienic (Siemienice) w sprawie roszczeń do spłaty 1100 tal. za folwark w Osieku k. Strzelec, który dostała ona w spadku po Hieronimie Rapackim z Rapat k. Chorzeli (Chorzele) k. Przasnysza; w dokumencie transumowany dokument z 14 VIII 1674 r., Niemodlin - orzeczenie komisarzy do rozstrzygnięcia sprawy wraz z powołaniem się na wyrok trybunału apelacyjnego w Pradze z 5 IV 1658; woskowa, połamana, na jedwabnym żółto-czarnym sznurze; niemiecki; niemiecka kursywa; pergamin; 68x42+4,5; karta; rękopis; Intytulacja; Wydzielono ze Zbioru dokumentów pergaminowych (nr 49);

82/161/0/15161/15; Zbiór szczatków zespolów podworskich; 9.; mikrofilm; 1677, 8 X.; ; ; Syców; ; ; -Karol Hannibal burgraf zu Dohna, dziedzic panstwa stanowego w Sycowie, pan Bralina i Solnitz; ; -Anna Malgorzatae Frankenberg i Anna Helena Poser; ; --Karol Hannibal burgraf zu Dohna, dziedzic panstwa stanowego w Sycowie, pan Bralina i Solnitz potwierdza, ze Jadwiga Trscchinsky z domu Stwolinsky zapisala swym córkom Annie Malgorzacie Frankenberg i Annie Helenie Poser dobra Perzów i Jastrzebie.; ; niemiecki; ; pergamin; 851x663x59; karta; rekopis; ; ;

82/161/0/13161/13; Zbiór szczatków zespolów podworskich; No 4 No 14; mikrofilm; 1682, 17 VII.; ; ; Syców; ; ; Fryderyk von Franckenberg, pan na Swiebodowie, Bystrym, dziedzic panstwa stanowego w Sycowie; ; -Anna Maria Trsesinsky z domu Rohr; ; -Fryfderyk von Franckenberg, pan na Swiebodowie, Bystrym, dziedzic panstwa stanowego w Sycowie oglasza testament Anny Marii Trsesinsky z domu Rohr, odnoscie jej posiadlosci w Perzowie.; ; niemiecki; ; pergamin; 375x272x; karta; rekopis; ; ; 

12/384/0/ 707; ; Nr 5; oryginal; 1686-; dne dwatnaczteho miesicze srpna; ; Racibórz; w miestie Ratiborzy; ; Franciszek Euzebiusz hr. von Oppersdorf; z Dubu i Friedsteinu na Glogówku, Frydku i zamku w Raciborzu, starosta ziemski ksiestwa opolsko-raciborskiego; Adam Franckenberg; z Proslic na Gorzowie i Kozlowicach; Franciszek Euzebiusz hr. von Oppersdorf z Dubu i Friedsteinu na Glogówku, Frydku i zamku w Raciborzu, starosta ziemski ksiestwa opolsko-raciborskiego, w imieniu Leopolda I, cesarza rzymsko-niemieckiego, zatwierdza darowizne dzialu w Pawlowicach (k. Gorzowa Sl.) dokonana przez braci Jana Franciszka i Antoniego Waclawa Puhonczi, synów niezyjacych Mateusza i Malgorzaty Franciszki Puchonczi z d. Stanowskiej, przebywajacy w wojsku cesarskim podczas wojny z Turcja, na rzecz Adama Franckenberg z Proslic na Gorzowie i Kozlowicach jako wyraz wdziecznosci za opieke nad ich niepelnosprawna umyslowo siostra Elzbieta Franciszka - transumowany dokument sejmiku ziemskiego - Opole, 14 III 1686; woskowa dwustronna na zólto-brazowym plecionym sznurze jedwabnym; czeski; kurrenta gotycka (XV w.); pergamin; 57x33,5+4; karta; rekopis; Intytulacja; Wydzielono ze Zbioru dokumentów pergaminowych - sygn. 51;

12/384/0/ 808; ; 52; N. 6; oryginal; 1688-; dne osmeho miesicze listopada; ; Racibórz; Genz dan a psan w miesti Ratiborzi przy drzanym sudu zemskym; ; Franciszek Euzebiusz hr. von Oppersdorf; z Dubu i Friedsteinu na Glogówku, Frydku i zamku w Raciborzu, starosta ziemski ksiestwa opolsko-raciborskiego; Wladyslaw Blacha; na Pawlowicach i Budzowie; Franciszek Euzebiusz hr. von Oppersdorf z Dubu i Friedsteinu na Glogówku, Frydku i zamku w Raciborzu, starosta ziemski ksiestwa opolsko-raciborskiego, w imieniu cesarza rzymsko-niemieckiego Leopolda I, zatwierdza regulacje stosunków wlasnosciowych dokonana miedzy Adamem mlodszym Franckenbergiem z Proslic na Gorzowie,wlascicielem piatego dzialu we wsi Pawlowice, który uzyskal ja od spadkobierców Malgorzaty Franciszki Puhonczy z d. Stanowskiej, a Wladyslawem Blacha i jego zona Anna Maria z d. Larysz, wlascicielami innej czesci Pawlowic - wymieniono pola i laki wraz ze stawem Rosochacz, m.in.. Franckenberg mial wyplacic Blachom 700 tal. sl. oraz dac 40 macior za zabrane przed laty tymze Blachom nieslusznie przez wymieniona Malgorzate Puhonczy 15 krów, Pawlowice, 13 VI 1687 r.; dwustronna z czerwonego wosku na pasku pergaminowym; czeski; kurrenta gotycka (XV w.); pergamin; 66x37,5+4; karta; rekopis; Intytulacja; Wydzielono ze Zbioru dokumentów Archiwum Panstwowego w Katowicach (sygn. 52); dane te pochodza ze strony -  Archiwa Państwowe Bazy danych

12/384/0/ 100010; ; No. 2; oryginał; 1690-; dne ssestyho listopada; ; Racibórz; ; ; Franciszek Euzebiusz hr. von Oppersdorf; baron na Aich i Friedstein, pan na Głogówku, Frydku i zamku raciborskim, starosta ziemski księstwa opolsko-raciborskiego; Adam młodszy Frankenberg; ; Franciszek Euzebiusz hr. von Oppersdorf, baron na Aich i Friedstein, pan na Głogówku, Frydku i zamku raciborskim, starosta ziemski księstwa opolsko-raciborskiego, w imieniu Leopolda I, cesarza rzymsko-niemieckiego, zatwierdza cesję miasta Gorzów [Śląski] dokonaną na mocy dokumentu w j. polskim (Gorzów, 18 V 1678 przez Annę Frankenberg z d. Frankenberg (reprezentowaną przez Albrechta Wyplara z Uszyc i Jarosława Koszembora z Korkowa) na rzecz jej syna Adama młodszego Frankenberga; ponieważ nie umiała pisać, jej imię i nazwisko podpisał Andrzej Warkocz; z czerwonego wosku, dwustronna, przełamana i z ubytkami; czeski; kurrenta kancelaryjna; pergamin; 66x29+6,5; karta; rękopis; Intytulacja; Wydzielono ze Zbioru dokumentów Archiwum Państwowego w Katowicach (sygn. 56);

12/384/0/ 120012; ; Nr 11; oryginał; 1716-; dne ssternaczteho miesycze brzezna; ; Opole; genz dan a psan w miestie nasym Opply przy drzanym saudie zemskym; ; Jerzy Adam Franciszek hr. von Gaschin w imieniu Karola VI cesarza rzymsko-niemieckiego; pan na Oleśnie, Woźnikach, Cerekwi, Żyrowej, Zakrzowie, Frysztacie, Kietrzu, Bodzanowicach i Ciężkowicach, starosta ziemski opolsko-raciborski; Adam Ozorowski; z Pietrowic Wielkich na Olszynach; Jerzy Adam Franciszek hr. von Gaschin pan na Oleśnie, Woźnikach, Cerekwi, Żyrowej, Zakrzowie, Frysztacie, Kietrzu, Bodzanowicach i Ciężkowicach, starosta ziemski opolsko-raciborski w imieniu Karola VI cesarza rzymsko-niemieckiego, zatwierdza intercyzę ślubną zawartą między Adamem Ozorowskim a Heleną Charlottą z d. Frankenberg reprezentowaną przez Jana Wacława Ozorowskiego z Wielkich Pietrowic i Jana Larysza z Naczesławic (1701, 26 I, Gorzów), a zatwierdzoną potem 6 III 1711 (Opole) - tekst przytoczono w całości; woskowa dwustronna, połamana, na czarno-złotym sznurze jedwabnym; czeski; kurrenta gotycka (XV w.); pergamin; 64x39+4,5; karta; rękopis; Intytulacja; Wydzielono ze Zbioru dokumentów Archiwum Państwowego w Katowicach (sygn. 60);-

sygnatura: 12/384/0/ 13 0013 tytuł i daty: Karol Henryk hr.Sobeck z Kornicy, wolny pan z Rauthenu [w Finlandii-stamtąd wywodziła się jego matka Anna Maria], na Koszęcinie i zamku raciborskim, starosta ziemski księstwa opolsko-raciborskiego, w imieniu Karola VI cesarza rzymsko-niemieckiego, zatwierdza akt ( 1719, 16 X, Tarnice) kupna przez Augusta Sylwiusza hr. von Pückler, wolnego pana z Grodźca k. Niemodlina, wsi Tarnice za 7000 tal., w drodze licytacji, od Franciszka Wilhelma Larysza i Leopolda Paczyńskiego, członków komisji wyznaczonej przez sąd ziemski do reprezentowania Anny Rozyny Ssercz, wdowy po Ottonie Henryku von Ssercz i jej dzieci; 1726-
opis: ; ; oryginał; dne ssestnaczteho miesycze listopada; ; Racibórz; dan a psan w miestie nassem Rattiborzi; ; Karol Henryk hr. Sobek w imieniu Karola VI cesarza rzymsko-niemieckiego; z Kornicy wolny pan z Rauthenu [w Finlandii-stamtąd wywodziła się jego matka Anna Maria] na Koszęcinie i zamku raciborskim, starosta ziemski księstwa opolsko-raciborskiego; August Sylwiusz hr. von Pückler; wolny pan z Grodźca k. Niemodlina; woskowa dwustronna na czarno-żółtym sznurze jedwabnym; czeski; kurrenta gotycka (XV w.); pergamin; 68x41+5; karta; rękopis; Intytulacja; Wydzielono pomyłkowo ze Zbioru dokumentów Archiwum Państwowego w Katowicach (sygn. 60) - należy przywrócić na dawne miejsce;

 zrodlo-  http://baza.archiwa.gov.pl/sezam/?l=&mode=search&word=frankenberg&operator=and&word2=      All Resources Search Results         Skarby wrocławskiej katedry

• Johannes v. Frankenberg - Proschlitz

• Gorzow Slaski / Landsberg

Ostatni Piast Opolski, książę Jan II (zm. 1532) sprzedał Gorzów wraz z okolicznymi wsiami (Jamy, Kościeliska, Więckowice, Goła Budzów, Nowa Wieś i Pawłowice) za 850 węgierskich florenów szlachcicowi Hansowi ( Janowi ) Frankenbergowi z Proślic koło Kluczborka z zastrzeżeniem, że nabywca nie będzie robił żadnych trudności kupcowi i nie ustanowi żadnych nowych ceł. Poza tym w latach 1469-1526 Gorzów dzielił losy całego Śląska. Ponad dwa wieki pozostawał w rękach rodziny Frankembergów. - GORZÓW ŚLĄSKI

W połowie XVw. Gorzów sl. wraca pod panowanie ks. opolskich, ostatni z Piastów opolskich ks. Jan II Opolski (zm. 1532r.) w 1499r. sprzedał miasto rodzinie Frankenbergow  z Proślic koło Kluczborka.  
W rodzinie tej miasto znajdowało się do 1717r. nabyte potem przez Adama Ozorowskiego z Pietrowic koło Raciborza. W XVIIIw. Kilkakrotnie zmieniał swych właścicieli.      Gorzów Śląski – Wikipedi

• Adam starszy Frankenberg

• Salomeia z Suchej Ibram Frankenberg

(12-650-A87) 1661 r. Tarnowskie Góry j. polski

Potwierdzenie Balcera Frankenberga, iż otrzymał od matki, Salomei ( Salomena ) Frankenbergowej z Ibramów, kwotę 2.200 talarów za młyn Malcherowski.

141- 03.06.1630 - Zeznanie Jerzego Twardawy,Wlasciciela wolnego dworu w Tarnowskich Gorach, zlozone sadowi ziemskiemu w sprawie sadowej o dlug Salomei z Ibramow Frankenbergowej przeciw zmarlemu Adamowi i Janowi  mlodszemu Kosickim zrodlo - AP w Katowicach, zespół 12-650  Zbiór dokumentów Archiwum Miejskiego w Bytomiu. listy i przekazy -  herbarz

• Balcer ( Balthasar ) na Izbicku Frankenberg

• Balcer ( Balthasar ) Frankenberg

• Salomena v. Frankenberg z Izbicka

• Izbicko - Stubendorf

• List Adama na Dobieszowicach Frankenberg

• Nagrobek dzieciecy Marcina Kazimierza Frankenberg

• Jan Frankenberg h. Grzymala

• Jan Adolf Frankenberg h. Grzymala odm.

* Rotmistrz * Ur. + - 1690  * Zmarł ........  żona (ślub: ): Anna Jarocka z Jaroszyna h. Rawicz , ca 1660  dzieci: Anna (5.801.16) ca 1690 maz - Franciszek Aleksandera Piegłowskiego de P. P. h. Nałęcz , ca 1680-1754 zrodlo - - Boniecki - dr.Marek Jerzy Minakowski

• Frankenberg - Franckenberg h. Grzymala . odm

• Pyrzowice

• Tąpkowice

• Legendy i podania

• Budzów / Budzow / Forstfelde - Kreis Rosenberg

-początkowo jako własność Adama juniora v. Frankenberg (1616-1690), a później jego synów: Adama (1646-1715), starostę powiatu oleskiego i Moryca (1663-1739). Około 1700 r. Budzów był podzielony na dwa działy. Właścicielem jednego był Moryc von Blacha, przedstawiciel znanej rodziny, posiadającej liczne dobra w okolicy Olesna, który prawdopodobnie odkupił majątek od Adama Frankenberga. Część Moryca von Frankenberga odziedziczył bowiem jego syn Ernest Henryk (ur. 1691 r.), żonaty z N. von Boye.

zrodlo - Budzów

• Bojszowy Górne

• Milowice

dziedzice wsi - Jaroccy. W 1725 roku widzimy tam Annę z Jarockich, która już jako wdowa po sędzim siewierskim Janie Adolfie Frankenbergu herbu Grzymała, zapisuje na majętności milowickiej pewne sumy (1000 florenów) kościołowi czeladzkiemu w zamian za dwie msze rocznie odprawiane w intencji jej zmarłego męża .  zrodlo - Milowice.com.pl

• Proslice / Proschlitz
  Angersdorf, Kreis Kreuzburg

• Roznow

• Łomnica

Pierwszy zapis o tej miejscowości pochodzi z 1426 r. i związany jest ze sprzedażą Łomnicy i Sowczyc Isaacowi i Peterowi Stemnia, czego dokonał za kwotę 500 marek Ditrich Kokors, za potwierdzeniem księcia opolskiego, później niemodlińsko- strzeleckiego, Bernarda.

Kolejnym znanym właścicielem jest Jan von Frankenberg  Proslicki, który w 1546 roku sprzedaje obie wioski za 1200 guldenów Janowi Hornbergowi z Domecka,2 który z chwilą swej śmierci w 1563 r. przekazał je swoim synom: Melchiorowi- Sowczyce, a Kasprowi- Łomnicę.                                 zrodlo - Łomnica Online - Rys historyczny parafii Łomnica

• Wierzbica

• Kielbasin

• Ciecierzyn

• Pawlowice

Pawlowice - Wieś w gminie Gorzów Śląski, położona nad Piaską. Wzmiankowana w 1362 r., w 1499 r. ks opolski Jan II sprzedał ją Hansowi Frankenbergowi z Proślic. zrodlo -

• Kozlowice

Drewniany kościół św. Jana Chrzciciela wzniesiony przez Adama von Frankenberga w 1. poł. XVII w.  zrodlo -

• Nasale

Nasale były dawniej filiałem parafii w Roszkowicach. Aby przybliżyć dzieje tego filiału słów kilka o byłej parafii ewangelickiej w Roszkowicach. Kościół w Roszkowicach został zbudowany w XIV wieku. Mimo najazdu husytów w 1431 roku, przemarszu wojsk Władysława Jagiellończyka w 1474 roku - ostał się nienaruszony. W 1588 roku odbyła się pod Byczyną bitwa między wojskami księcia Maksymiliana a wojskami Korony Polskiej dowodzonymi przez Jana Zamojskiego. Mimo tego kościół nie doznał uszczerbku. Od 1530 roku kościół znalazł się w rękach ewangelików w wyniku reformacji wprowadzonej przez rodzinę von Frankenberg, którzy przez około 300 lat  byli właścicielami wielkiego majątku ziemskiego, w skład którego wchodziły także Roszkowice. 27 listopada 1847 r. w wyniku pożaru - kościół został zniszczony. 15 czerwca 1848 roku Wilhelm Tragott położył kamień węgielny pod obecny kościół poświęcony przez superintendenta Hansa w 1849 roku. Kościół został odnowiony i 27 listopada 1899 r. na nowo poświecony przez superintendenta Erdmana. Obecny, murowany kościół w Nasalach (od 1945 r. jest katolicki), zbudowany został w 1870 r., ponieważ poprzedni prawdopodobnie drewniany, zamknięty został decyzją władz w powodu złego stanu technicznego. W ołtarzu tego kościoła znajdował się obraz olejny "Ecce Homo" pędzla Grafa Harracha, którego los jest nieznany. W czasie działań wojennych gotycka wieża została uszkodzona. Prowizoryczna naprawa widoczna jest do dzisiaj. Od 1945 r. ewangelicy użytkują drewniany kościół przeniesiony ze Zdziechowic, pochodzący z XVI wieku i przebudowany w 1730 r. i zmontowany w Nasalach w okresie międzywojennym. Działania wojenne przerwały rekonstrukcję i do dziś kościół pozostał bez wieży - widoczny jest tylko obrys fundamentów. Kościół posiada konstrukcję zrębową, orientowany, na podmurowaniu z cegły. Organy w stylu rokokowym. Obecnie Nasale są filiałem parafii ewangelickiej w Kluczborku.

• Paruszewice

• Goslaw

• Sucha

• Schönfeld / Krziwiczinna - Krzywiczyn

• Ciarka - Schorke , Schiorke, Cziorke, Czarka, Ciorke  -  Stare Olesno (Alt  Rosenberg ) powiat oleski   wojewodztwo opolskie

• Wies Rychnow

Rychnów to bardzo stara wieś. Zawdzięcza swoje powstanie księciu wrocławskiemu Henrykowi IV Probusowi

Rychnów leży 5 km na zachód od Namysłowa, nieco oddalony jest od drogi krajowej nr 39 w kierunku Kępna.

W listopadzie 1273 r. Henryk IV zlecił niejakiemu Fryderykowi lokowanie Rychnowa jako wsi na prawie niemieckim. Równocześnie z lokacją wsi miał powstać kościół, na którego uposażenie przeznaczono 2 łany gruntu.

W późniejszych czasach właścicielami Rychnowa byli Frankenbergowie, posiadający liczne dobra w północnej części obecnego województwa opolskiego (w okolicach Namysłowa należały do nich m.in. Baldwinowice, Smogorzów i Strzelce), zrodlo -  http://miasta.gazeta.pl/opole/1,35106,4304855.html - autorstwa Zbigniewa Bereszyńskiego  / Historia Rychnowa - Rychnów

• Bukowie

Powiat namyslowski, gmina Wilkow - nazwa niemiecka: Buchwald, Kreis Namslau

• Biestrzykowice

• Kosciol w Bakowie

• Krzwiczyny

• Bystre

Przez kilkaset lat (co najmniej do XVIII wieku) było Bystre - obok wielu innych wsi - własnością, jak też równocześnie gniazdem rodzinnym, niemieckiej z pochodzenia rodziny szlacheckiej von Franckenbergów. Już w 1323 roku w otoczeniu księcia oleśnickiego Konrada I znajdował się Dittrich von Franckenberg, z tym jednak, że nic nie wiadomo o tym, aby był on w posiadaniu Bystrego. Początek rodzinie von Franckenbergów osadzonych w Bystrem dał najprawdopodobniej Johannces (Jan) von Franckenberg . który żył na początku XVI -wieku. Z całego szeregu książęcych urzędników wyłamał się śląski mistyk Abraham von Franckenberg marzący o pojednaniu różnych wyznań chrześcijańskich. W swoim życiu osobistym propagował on oraz stosował w praktyce idee chrześcijańskie. Abraham von Franckcnberg żył w latach 1593-1652, zrodlo  - wiecej na stronie  - Bystre koło Oleśnicy - Ogólnopolski miesięcznik ODKRYWCA

• Dziadowa Kłoda

• Dalborowice

• Stradomia Dolna

• Boroszów

• Wielowies / Bielwiese

• Patnow

•  Zbrosławice

• Golkowice

Palac w Golkowicach powstal w 1750, a zbudowal go ziemianin, wlasciciel sasiednich majatków, hrabia von Götz. Palac byl tez wlasnoscia hrabiego Magnusa i Gottlieba Lipinskiego. W XIX wieku Golkowice posiadali Franckenbergowie z Tulowic. Pamiatka po Franckenbergach jest herb na witrazu w pobliskim drewnianym kosciele. zrodlo - Tress Film  - Teresa Kudyba

• Bukowa

Bukowa (pow. Opole): kamienna figura ufundowana w 1784 roku przez Maksymiliana von Franckenberg i jego żonę Antoninę była usytuowana w obrębie dziedzińca folwarcznego. Posąg św. Jana Nepomucena stoi na postumencie o ozdobnym wykroju, ujętym po bokach wolutami, z płaskorzeźbioną sceną zrzucenia świętego z mostu oraz z tablicą inskrypcyjną zawierającą chronostych. Wokół figury stoi balustrada z rzeźbami sześciu aniołków podtrzymujących kartusze z inskrypcjami i płaskorzeźbami - zrodlo - Tomek's Corner: Nepomuki X. Opolskiego

• Grodziszcze

Historia własności dóbr w Górnym Grodziszczu

W 1470 roku ta część wsi należała do braci Tristana i Georga von Seidlitz. W 1538 roku dobra pozostawały w posiadaniu Achatiusa von Seidlitz, w 1548 r. właścicielem był Nikolaus von Seidlitz i George von Reibnitz, w latach 1550-1568 Hans von Seidlitz, w 1587 r. - Christoph von Seidlitz, w 1594 roku Heinrich von Seidlitz, w 1607 roku Melchior von Gellhom, w 1614 r. Heinrich von Peterswalde, w 1620 r. - Friedrich von Kuhl, w 1624 r. - Bemhard von Sack, w 1655 r. - Hans von Kuhl, następnie Abraham von Peterswalde. W 1720 i w 1732 roku dobra należały do Hansa Georga von Dresky, później do jego syna Paula Friedricha von Dresky, w 1785 roku do jego żony. W 1870 właścicielką dóbr była panna von Frankenberg, w 1876 roku Elise von Gossier z domu von Schönitz z Kłody Małej (koło Góry), w latach 1877-1921 Pauł Arnold, w latach 1922-1937 Edith Heinzel z domu Arnold. -  zrodlo - . Gmina Świdnica - Grodziszcze - historia wsi

• Orzesze

Kościół św. Wawrzyńca w Orzeszu na Górce został wybudowany ok. 1590 r. jako fundacja ówczesnych właścicieli Orzesza Wawrzyńca Tracha i jego żony Anny Marii z Frankenbergów. Świadczą o tym herby rodowe oraz napisy wyryte w piaskowcu:

Parafia  św. Wawrzyńca Orzesze - Gotycko-renesansowy kościół św. Wawrzyńca w Orzeszu jest zabytkiem klasy I. Zbudowany został prawdopodobnie około 1590 roku jako fundacja ówczesnych właścicieli Orzesza Wawrzyńca Tracha i jego żony Anny Marii z Frankenbergów. Rok poświęcenia i projektant nieznani. Do 1628 roku kościół był w rękach protestantów. Zaniedbany i zdewastowany w czasie wojny 30-letniej stał się w końcu filialnym kościołem parafii Woszczyce. W 1696 roku proboszcz woszczycki ks. Mikołaj Wróblewski uzyskał w Kurii Biskupiej w Krakowie zezwolenie na odprawienie nabożeństw, a prob. Ignacy Drabik(1720-1745) zaprowadził zwyczaj odprawiania Mszy św. trzy razy w roku: w święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, św. Wawrzyńca i św. Katarzyny. W 1725 roku zapisano w inwentarzu parafialnym, że w wiosce Orzesze znajduje się murowany kościółek p. w. św. Katarzyny, a w nim trzy ołtarze, ambona, ławki i krypta w której grzebie się panów Orzesza. W ołtarzu głównym znajdował się wówczas obraz św. Katarzyny, a w ołtarzach bocznych obrazy św. Wawrzyńca i Nawiedzenie NMP, które zachowały się do naszych czasów i znajdują się w kościele. W 1852 roku na skutek uderzenia pioruna została zniszczona wieżyczka i część dachu. W 1853 roku dokonano generalnego remontu dachu i całego kościoła. Zbudowano nową i wyższą wieżę, a wewnątrz posadzkę ceglaną zastąpiono posadzką kamienną. W 1897 roku, sprawiono nowe neogotyckie ołtarze i ambonę. 1 I 1906 przy kościele tym ustawiono kurację, a od 1912 do 1930, a więc do chwili zbudowania kościoła Nawiedzenia NMP, kościół św. Wawrzyńca był kościołem parafialnym Orzesza. W latach 1945-46 odrestaurowano kościółek po zniszczeniach wojennych, a w 1947 artysta malarz Felicjan Łatko z Orzesza wykonał w nim polichromię. Od chwili poświęcenia nowego kościoła nabożeństwa w kościele św. Wawrzyńca odbywały się przeważnie dwa razy w roku: w uroczystość odpustową ku czci św. Wawrzyńca i w Dzień Zaduszny. We wrześniu 1967 roku dla kościoła św. Wawrzyńca Kuria Diecezjalna mianowała Rektorem kościoła Ks. Jana Gackę. Parafia św. Wawrzyńca została erygowana 3 V 1980 roku - zrodlo -   Parafia Św. Wawrzyńca w Orzeszu

• Kościół katolicki p.w. ś.w. Trójcy w Byczynie

Kościół katolicki p.w. ś.w. Trójcy w Byczynie kryje pod sobą podziemia, w których spoczywają zwłoki księdza Walentego Latuska. Był on proboszczem za którego posługi wybudowano świątynię. Do podziemi prowadzi wejście ukryte pod ławkami. Podziemia te zostały otwarte w latach 50-tych XX wieku przy okazji remontu w kościele. Według naocznych świadków, w podziemiach znajduje się metalowa trumna umieszczona na dwóch koziołkach. W kościele ewangelickim od posadzką, w kryptach grobowych, spoczywają ciała:

*członków rodziny Frankenbergów właścicieli ziemskich z okolic Byczyny, znanych z tego że wybudowali kościóły w okolicy m.in. w Miechowej.W krypcie  spoczywają ciała pięciu członków tej rodziny. zrodlo -

• Januszkowice

• Kostow

• Johann Heinrich Ferdynand v. Franckenberg

• Kościoła p.w. Bożego Ciała w Glogowie

• Kościół Najswietszej Marii Panny w Grębaninie

• Grodziec

Zamek Grodziec.
- 1700r. - zakup dóbr Grodzieckich przez Hansa Wolfa Frankenberga
- 1718 - 1727r. - budowa pałacu przez Hansa Wolfa Frankenberga

Grodziec ....... Brak wpisu do rejestru zabytków.
Zespólł pochodzi z przelomu XVIII i XIX wieku, usytuowany jest w poblizu niezwykle cennego, pochodzecego z XVIII w., barokowego palacu bedacego obecnie wlasnosciaą prywatnaą, u stóp góry na której znajduje sieę śsredniowieczne zamczysko zrekonstruowane w XIX wieku przez wybitnego konserwatora Bodo Ebhardta.
Przylegly palac  zostal wzniesiony w latach 1718-27 na zlecenie ówczesnego wlasciciela Grodzica Henryka Wolfa von Frankenberga (po jego śsmierci wlascicielem dóbr został Ferdynand Wolf von Frankenberg).
W otoczeniu palacu zwraca tezż uwageę park z XVIII w. o powierzchni 24 ha, a w nim kilka poteznych platanów oraz ponad 250-letni modrzew.

Właściciele zamku Grodziec mieli w zamku swojego rodzinnego ducha nazywanego Czarną Prababką - starą damę, ubraną w czarne szaty, z błyszczącym, srebrnym krzyżem na piersiach. Gdy duch spotkał złego człowieka, srebrzysty krzyż matowiał i tracił swój blask.
Widmo wiele razy służyło członkom rodu pomocą, ale o jednej szczególnej przysłudze oddanej przez owego dobrego ducha pamięć przetrwała przez wiele stuleci.
Jeden z panów zamku miał zamiar wydać swoją piękną córkę za możnego rycerza. Nie wiedział jednak, że jego przyszły zięć nie wzbogacił się w sposób uczciwy, ale był zwyczajnym rozbójnikiem, który grabił spokojnych ludzi. Wyznaczono już dzień wesela, nie bacząc na smutek dziewczyny, która od dawna kochała innego młodzieńca. Takie to były czasy...
Wtedy jednak w sprawę wmieszała się Czarna Prababka, która ostrzegła dziewczynę. W dzień wesela panna młoda uciekła z rodzinnego domu i potajemnie poślubiła swojego ukochanego. Długo jeszcze ludność pokazywała wyłom w cmentarnym murze, który Czarna Prababka wskazała dziewczynie jako drogę ucieczki. Na pamiątkę wydarzenia miejsce to nazywano Dziewczęcym Skokiem.
Wkrótce za sprawą Czarnej Prababki rycerz-rozbójnik został zdemaskowany. Okoliczni rycerze urządzili przeciw niemu wyprawę i zabili go w walce. Pan na Grodźcu przebaczył, oczywiście, córce ucieczkę, która uratowała ją od poślubienia rozbójnika. Od tego czasu wraz z ukochanym małżonkiem żyła na zamku długo i szczęśliwie, a Czarna Prababka podarowała młodej parze swój srebrzysty krzyż, dzięki któremu zawsze mogli poznać, z jakim człowiekiem mają do czynienia: z dobrym czy złym. Krzyż ten był w posiadaniu rodziny przez wiele pokoleń i zaginął dopiero podczas wojny trzydziestoletniej. zrodlo -   Podania dolnośląskie, Wrocław 1999, s. 221-222.

• Gołkowice

• Wojanow

• Pszczonki

Okolo roku1650 powstala parafia w Sierakowie Slaskim obejmujac Jezowa, Wiedzine i Panoszow, Natomiast Ciasna, Zborowskie oraz Glinica pozostaly w Lubecku, Dzielna zas w parafi  Dobrodzienskiej, terytorium gminy bylo od sredniowiecza w posiadaniu przewaznie szlachty slaskiej o mieszanych tradycjach czeskich, niemieckich, polskich : Kochcickich, Goszyckich, Frankenbergow, Klitzingow,  zrodlo -

• Dziwiszow

• Zmigrodzie

Zmigrodzie - w 1739 r. kiedy to kosciol zwiedzal kanonik von Frankenberg zmieniono kropielnice na nowa.

• Ostroda

• Krotka historia rodu von Arco

Byl to stary bawarski ród hrabiowski, który nazwisko wzial od zamku Arco nad jeziorem Garda. W Bawarii znany od 1180 roku. W Xvi wieku podzielil sie na kilka linii, m.in. tyrolska i wloska. Na Slasku pojawil sie na przelomie XVII i XVIII wieku Jerzy hr. von Arco (zm. w 1709 r.). Byl pulkownikiem wojsk Hesji. Ozenil sie z Katarzyna Gertruda baronowa von Weissenwolf, z która mial czterech synów. Trzech z nich zmarlo w dziecinstwie. Najmlodszy - Wilhelm (zm. 1752), zonaty z Anna Maria von Frankenberg z Proslic kolo Kluczborka, posiadal majatek Samborze kolo Srody Slaskiej Jego syn - Karol Jerzy (ur. 1739), ozenil sie z Maria Józefa Konstancja, ze znanego górnoslaskiego rodu von Kloch, otrzymal w wianie i nabyl liczne majatki w okolicy Raciborza, Pszczyny i Tychów. Zmarl w 1826 w swoim majatku w Kopciowicach. Glówne jego majatki odziedziczyl najstarszy syn - Karol Ferdynand (ur. 1776), zonaty z Anna baronowa von Beess z linii z Chrósciny. Oprócz Kopciowic i Gorzyc posiadali Nowy i Stary Bierun oraz Chelm Wielki. W kosciele i na cmentarzu znajduja sie groby czlonków tego rodu.

• Czarnogozdzicach /Zwornogoschütz

Dworek w Czarnogozdzicach /Zwornogoschütz - wlascicielem byl w roku  1702  Wilhelm von Frankenberg. Kupil go za 8600 talarow a sprzedal swoj majatek w roku 1713 Krzysztofowi Pogarellowi za 9500 talarow.

Wilhelm von  Frankenberg kupil  za  8600 talarow dworek kolo  Wierzchowic  w1702r.

• Bystre czyli Ludwikow

Pierwsza historyczna wzmianka o wsi pochodzi z 1288 roku. Wtedy to w grupie wielu wsi podoleśnickich, świadczących dziesięcinę z dochodów na rzecz świeżo ufundowanej przez księcia wrocławskiego Henryka IV Prawego (Probusa) - wrocławskiej kolegiaty Świętego Krzyża, wymieniono również �in villa Lodoyci". Ta zlatynizowana postać nazwy wsi świadczy z dużym prawdopodobieństwem o tym, że organizatorem wsi na prawie niemieckim, a więc jego zasadźcą był jakiś Ludwik. Sądząc z imienia, był to najprawdopodobniej Niemiec, ale trzeba mocno podkreślić, że jest to tylko przypuszczenie. Jeśli wieś istniała wcześniej, a domniemanie takie jest całkowicie uprawnione, musiała posiadać polską nazwę, która przepadła bez śladu. O tym, że mieszkano tutaj znacznie wcześniej, świadczy datowane na XI-XI1 wiek grodzisko, które znajduje się mniej więcej na południe od wsi. Kolejne informacje o wsi pochodzą z 1313 roku, kiedy to wzmiankowa ją jako Lodovici Villa, oraz z 1414 roku, kiedy to używano nazwy Lodwigisdorf. Trzeba w tym miejscu zaznaczyć, że w takiej postaci nazwa wsi była stosowana w dokumentach. Brak niestety informacji o tym, jak swoją wieś nazywała miejscowa ludność. Można przypuszczać, że mieszkańcy określali ją po prostu Ludwikowem, a z całą pewnością nie Ludwigsdorfem, bowiem byli Polakami. Nie ma jakiejkolwiek wiadomości o tym, aby wieś zamieszkiwał ktokolwiek inny niż Polacy, których potomkowie gdzieś dopiero w XVIII wieku stopniowo zaczęli stawać się Niemcami.

Przez kilkaset lat (co najmniej do XVIII wieku) było Bystre - obok wielu innych wsi - własnością, jak też równocześnie gniazdem rodzinnym, niemieckiej z pochodzenia rodziny szlacheckiej von Franckenbergów. Już w 1323 roku w otoczeniu księcia oleśnickiego Konrada I znajdował się Dittrich von Franckenberg, z tym jednak, że nic nie wiadomo o tym, aby był on w posiadaniu Bystrego. Początek rodzinie von Franckenbergów osadzonych w Bystrem dał najprawdopodobniej Johannces (Jan) von Franckenberg. który żył na początku XVI -wieku. Z całego szeregu książęcych urzędników wyłamał się śląski mistyk Abraham von Franckenberg marzący o pojednaniu różnych wyznań chrześcijańskich. W swoim życiu osobistym propagował on oraz stosował w praktyce idee chrześcijańskie. Abraham von Franckcnberg żył w latach 1593-1652. Autor - Pan Jerzy Andrzej Pyzik
Panorama Oleśnicka nr 32 sierpień 1997 r. - zrodlo -  Skad się wzięła Ludwikowska

• Wartowice / Warthau

• Tułowice (Tillowitz)

• Kliczkow

Kliczkow w  zabytkowym parku, nad brzegiem Kwisy znajduje się okazały zamek książęcy. Wybudował go pod koniec XIII wieku książę świdnicko - jaworski Bolko I. W 1369 roku księżna Agnieszka, wdowa po Bolku II Małym przekazała zamek pod zarząd Cunemana Sydlicza. Następnie stał się on siedzibą różnych rodów rycerskich : do 1387 roku byli to Kittlitzowie, później do 1391 roku Zaeidlitzowie, a po nich do 1631 roku Rechenbergowie Z Przemkowa. W drugiej tercji XVI wieku zamek, będący wówczas własnością Schellendofrów, otrzymał szatę późnorenesansową. Powstał wtedy zespół budynków tworzących zamek, składający się z trzech skrzydeł z dwiema wieżami oraz przylegającego przedzamcza, otoczonego z czterech stron budynkami. Zamek z przedzamczem połączony był bogato zdobioną bramą. Główne wejście do obiektu prowadziło przez mostek nad fosą, który wiódł do wieży bramnej znajdującej się w południowym skrzydle o charakterze reprezentacyjnym. Kolejnym w ł aścicielem została na początku XVIII wieku rodzina Frankenbergów. Po nich zamek należał do grafa Seyfrieda von Promnitza. Po jego śmierci w 1760 roku wdowa po nim wyszła za mąż za grafa Solm - Tecklenburga z Baruth.

W rękach nowych właścicieli zamek pozostawał aż do 1945 roku. Pod koniec XIX wieku dokonali oni poważnej modernizacji obiektu. Z ich inicjatywy wzniesiono m.in. neogotycką wieżę z krenelażem oraz ośmioboczną ujeżdżalnię w parku, który znacznie powiększono. Na terenie parku powstało wtedy rodzinne mauzoleum oraz... cmentarz koni wyścigowych i psów. Po II wojnie światowej na zamku miały swoją siedzibę różne instytucje, m.in. ośrodek Służby Polsce. Pożar w 1948 roku zniszczył część zabudowań, które od tej pory były ruiną. W latach siedemdziesiątych obiekt przejęła Politechnika Wrocławska i przeznaczyła go na ośrodek wypoczynkowy. Niestety remont, z powodu braku dofinansowania przerwano w 1982 roku. Obecnie zamek jest własnością prywatną, mieści się w nim luksusowy hotel oraz centrum konferencyjne. Nadal trwają prace mające na celu przywrócenie jego dawnej świetności. Obiekt składa się z zespołu budynków, które otaczają dwa dziedzińce. Nad wejściem umieszczone są herby byłych właścicieli. W otaczającym zamek zabytkowym parku zachowały się dwa końskie nagrobki. Wejścia na teren zespołu zamkowego broni kamienny lew trzymający w łapach kartusz herbowy.

• Raciborowice

Raciborowice (obecnie podzielone na dwa sołectwa oznaczone jako Dolne i Górne) zostały założone przez kolonistów niemieckich około roku 1200, natomiast wymieniono je po raz pierwszy dopiero w 1268 roku, zaś Kościół ponad sto lat później, bo w 1399 roku.
Wieś, również dawniej, podzielona była na część górną – Ober Gross Hartmannsdorf i dolną – Nieder Gross Hartmannsdorf.

Następna informacja źródłowa pochodzi z protokołu cesarskiej Komisji Remocyjnej, która 17 kwietnia 1654 roku zanotowała, iż tutejsze lenno kościelne należy wspólnie do wdowy Anny Katarzyny von Lesin, z domu von Zedlitz i Krzysztofa von Hochberg - właściciela Dolnych lwin. Z rąk tej pierwszej majątek trafił do Maksymiliana von Schellendorf wymienionego w najstarszej, niegdyś odnalezionej. Księdze Ławniczej. W roku 1670 tenże był jednocześnie dziedzicem Kliczkowa, Saatz, Kunowa, Iłowej i Kozłowa, zaś później połączył w jedno Górne i Dolne Raciborowice. Stało się to dzięki sprzedaży dolnej części wsi po 1691 roku przez Jerzego Abrahama von Schweinichen.

Na początku roku 1703 zmarł Maksymilian baron von Schellendorf, zaś cały majątek przeszedł na wnuczkę jego siostry Helenę Zofię Magdalenę baronową von Schellendorf i jej męża Jana Wolfganga hrabiego von Frankenberg, którzy skupili w swoim ręku posiadłości: Kliczków, Warta Bolesławiecka, Kruszynek, Buchałów, Haugsdorf, Strzelce Świdnickie, Olszanka, Leifersdorf, Ratajno. Zawiadywali również majątkiem w Grodźcu. Dzięki cesarskiemu nadaniu dzierżyli oni oficjalnie tytuł: „ Hrabia von Frankenberg baron von Schellendorf". W dniu 10 października 1719 roku zmarł Hans Wolfgang hrabia von Frankenberg zostawiając po sobie sześciu synów i pięć córek. W recesie spadkowym z 23 stycznia 1719 roku przekazał Raciborowice swojemu synowi cesarskiemu generałowi Józefowi Ignacemu hrabiemu von Frankenberg. Tenże ożenił się z Ewą Katarzyną, z domu hrabianką von Kollonitz, zmarł zaś w 1744 roku. Po jego śmierci folwarki wystawiono na licytację, która odbyła się dnia 12 października 1744 roku. Ustalono sumę wykupu na 46 909 talarów. Ewa Katarzyna, owdowiała hrabina von Frankenberg, zmarła w roku 1770. Dnia 14 lutego 1772 roku opublikowano jej testament z 28 czerwca 1770 roku, na mocy którego Raciborowice przeszły na Franciszka hrabiego von Frankenberg, a następnie na Józefa hrabiego von Frankenberg. Ten drugi przejął dobra w roku 1784. Nie dostał jednak spadku w sposób do końca usankcjonowany prawnie, co stało się później przyczyną wielkiego procesu. Spadkobiercą był jeden z synów, imieniem Zygmunt von Frankenberg, który za wierność cesarskiemu dworowi austriackiemu podczas wojny siedmioletniej, został później przez Fryderyka Wielkiego wypędzony z kraju oraz pozbawiony dóbr. On też postanowił upomnieć się o swoją część spadku za panowania Fryderyka Wilhelma II, na którego łaskę liczył.

Duże znaczenie miały w procesie fragmenty zapisu testamentowego określającego sytuację, której wystąpienie wykluczy możliwość dziedziczenia przez syna: „ weil mein Sohn nicht Erbe sein kann, so vermache ich meinem Nessen". Proces kosztował aż 80 000 talarów, które trzeba było spłacić bardzo szybko, co mocno nadwyrężyło rodzinną kasę. Pomiędzy rokiem 1802 i 1805 posiadłość Górne Raciborowice o powierzchni 843 mórg i 140 rutów została podzielona na 50 różnych parceli. Aż sześciu nowych właścicieli zamieszkiwało zamek i budynki folwarczne, który został podzielony na kilka pomieszczeń mieszkalnych. Stopniowo zamieniał się przez to w ruinę.

W roku 1840 zamek został zaadoptowany przez zakład browarniczy, który jednak nie prosperował zbyt dobrze z uwagi na kłopoty z dostarczaniem odpowiedniej wody. Sama posiadłość po podziale była dobrze zarządzana przez swoich nowych właścicieli, natomiast jako własność dworska istniała już tylko hipotetycznie.

Kolejni spadkobiercy otrzymywali ją tylko na papierze. Na takiej zasadzie przekazał swój hipotetyczny majątek zmarły 23 listopada 1823 roku Józef hrabia von Frankenberg. Dzień po jego śmierci opublikowano testament, w którym przekazywał on spadek swoim dzieciom. 3 września 1824 roku i 25 lutego 1825 roku na podstawie recesów spadkowych ustalono podział. Za sumę 54 043 talarów 16 groszy i 8 fenigów dobra przejął królewski podkomorzy i landrat Fryderyk hrabia von Frankenberg. 23 lipca 1825 roku folwarki Dolne i Górne Raciborowice odkupiła od swojego syna, wspomnianego Fryderyka von Frankenberga, wdowa Maria Teresa hrabina von Frankenberg, z domu hrabina von Nostiz-Rieneck za sumę 54 043 talarów 16 groszy i 8 fenigów. Ona to dokupiła w roku 1827 do posiadłości Dolne Raciborowice wolny folwark nr 49 z 484 morgami i 82 rutami pola, łąk i ogrodu; tak zwany Ueberschaar z 68

morgami i 58 rutami; gorzelnię i wyszynk; zakład wapienniczy; upadłość Franciszka Scharffenberga za 28 000 talarów i połączyła z majątkiem Dolne-Górne Raciborowice. Niestety już 7 stycznia 1828 roku nowa gospodyni zmarła, zaś 25 stycznia tego samego roku opublikowano po niej testament, w którym określiła kolejność dziedziczenia pozostałych członków rodziny. Byli to:

• Hrabina Jenny von Frankenberg, po mężu hrabina von Kospoth,

• królewski asesor Józef hrabia von Frankenberg,

• Ernst hrabia von Frankenberg,

• Henryk hrabia von Frankenberg,

• wdowa Luiza baronowa von Saurma, z domu hrabina von Frankenberg.

Majątek przypadł jak wiemy Fryderykowi hrabiemu von Frankenberg -bolesławieckiemu staroście. W dniu 31 maja 1852 roku sprzedał on Dolne Raciborowice za 25 200 talarów handlarzowi drewna Janowi Gottiiebowi Wiedemannowi. Właścicielem, wspominanej wcześniej, hipotetycznej posiadłości Górne Raciborowice został syn ostatniego szlacheckiego dziedzica-królewski porucznik Józef hrabia von Frankenberg. Sprzedał on swoje wszystkie prawa na podstawie umowy z 25 czerwca 1852 roku mistrzowi krawieckiemu Antoniemu Menzelowi z Warty Bolesławieckiej, za niewielką sumę 10 srebrnych groszy. Oczywiście tenże Menzel zrezygnował z wykonywania wszystkich przynależnych mu praw. 23 stycznia 1846 roku monarcha wydał nakaz w sprawie dawnego majątku, rozszerzony jeszcze przez prezydenta Prowincji Śląskiej 27 lutego 1862 roku. zrodlo -Warta Bolesławiecka - Urząd Gminy Zarys historyczny wsi Raciborowice Górne

• Dabrowica

• Siedlec / Zedlitz.

Wies położona w dawnym księstwie oleśnickim, późniejszym powiecie trzebnickim. Niemiecka nazwa wsi Zedlitz. Najstarsza wiadomość o wsi pochodzi z 1387r., kiedy to właścicielem był Pilgram von Pritezelwitz. Kolejnymi właścicielami byli: 1520r. von Rediger, 1617r. von Rothkirch, 1641r. Georg von Lowe, 1651r. von Jaloski, 1701r. Fryderyk von Frankenberg. Od 1877r. do 1945r. właścicielami byli Paserowie. Po II wojnie światowej miejscowość znalazła się w granicach Polski. Pierwsi osadnicy przyjechali tutaj w 1945r. Wieś nosiła wtedy nazwę Siedlice, później zmieniono ją na Siedlec. Na przestrzeni lat miejscowość zmieniła się. Początkowo 4-klasowa szkoła podstawowa mieściła się w budynku, w którym obecnie mieszka pan Muszyński. Potem przeniesiono ją do bloku (obecnie są tam mieszkania, m.in. pani Miklas). Kierownikiem szkoły był pan Władysław Czerwieniec, a następnie pan Stanisław Śliwiński. Obecny (teraz już były) budynek szkolny był pałacem, zamieszkiwali go tuż po wojnie Niemcy, a potem dłuższy czas był pusty. Pierwszy sklep w Siedlcu mieścił się u p. Winczuka. W tym samym budynku był też bank. Urząd Gminy miał swą siedzibę w domu p.Platy. Na miejscu obecnej świetlicy stała kiedyś remiza, którą po likwidacji straży pożarnej zamieniono na magazyn. Świetlica wiejska natomiast znajdowała się w baraku koło parku. Drugi sklep mieścił się w budynku p.Kędry (ten sam budynek wykorzystany był jako sala katechetyczna). Pan Kędra gościł również u siebie spółdzielnię szewską i zakład krawiecki. Niedaleko remizy stała kuźnia, w której pracował pan Julian Miśta, natomiast leśniczy, p.Stanisław Grakowicz, mieszkał w leśniczówce pod lasem. Okoliczne grunty rolne były w latach 50. Własnością instytucji pn. Państwowe Nieruchomości Ziemskie (PNZ). Nazwę zmieniono potem na Państwowe Gospodarstwo Rolne (PGR), które [niedawno] zostało zlikwidowane.

Dane te pochodza ze strony.http://szkolasiedlec.w.interia.pl/miejscowosci/miejscowosci.htm

• Jankow Przygodzki

Jankow Przygodzki -1844 ……

Pani  Adelina Paulina Ernestyna Joanna z Frankenbergów, zona  Edwarda  von Parpart jako właścicielka gospodarstwa wolnego pod Numerem hypotecznym 41.

• Niepołcko (Niepolzig)

Niepołcko (Niepolzig), częściej zwane Niepolskiem, występuje w żródłach pisanych od 1235 r. Pierwotnie należało ono do cystersów z Kołbacza, a potem do cysterek z Pełczyc. W 1577 r. elektor przekazał wieś rodzinie von Tobel z Drezdenka. W następnych wiekach właścicielami Niepołcka byli kolejno: Waldowowie, Schack, Papstein, Frankenberg i inni. W początkach XX wieku rezyduje we wsi rodzina von Kehler. Ostatnim właścicielem Niepołcka jest dr Tuckermann.Dane te pochodza ze strony Barlinek

• Niepołcko nie ma już charakterystycznego krzyża ani kościoła z mumią kapitana Josepha von Frankenberga. Czytaj -  Echo Barlinka

• Rajsko

Rajsko, Rayszko, Raysco  W1292r. wzmiankowany w zrodle Sedziwoj z Rajska , a w 1338r. Dominik i Krajko z Korabitow zastawili swoja czesc Rajska Kosciolowi gnieznienskiemu.

 Mapa -Raysko, Oszczeklin, Raszawy

• Oszczeklin 

• Błędna i Wyszczelice

• Tokary i Gozdowa

• Rososzyca

Jan Kobierzycki-Rososzyca - Roszosicza, Roszosicze, Roszoszicza, Rossoszyca, Rossoszyce/ Pierwsza wzmianka w środkach pisanych ukazuje się w 1377 roku /KDW nr.2069/.

W 1377 roku Mikołaj, podkomorzy kaliski rozgraniczył Rososzycę od dóbr klasztoru ołobockiego. Około 1253 roku należała - jak podaje „Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego”- do Rosowskich /Rososkich/ herbu Korab i do Piotra Wolickiego.  W 1579 roku posiadali dobra wspólnie: Dorota Sieroszewska, Jakób Rosowski oraz Jan i Stanisław Wysoccy. Było tam wtedy 7 łanów osiadłych, 8 zagrodników, 3 ˙komorników, 2 rzemieślników. Rejestra poborowe z roku 1618 wykazują tylko jednego dziedzica, Piotra Rosowskiego /Rososki/,który posiadał 7 łanów osiadłych,7 zagrodników,1 rzeżnika i młyn o jednym kole.

Do Rosowskich /Rososkich/, w części, wieś należała jeszcze na przełomie ˙XVII i XVIII wieku, o czym świadczy spisany 22.08.1701 r., inwentarz  po śmierci Władysława Kazimierza Rosowskiego przez jego żonę Ewę. Z końcem XVII wieku Rososzyca stała się własnością rodziny Wierzbowskich herbu Jastrzębiec. Początkowo pisali się z Wielkiego Chrząstowa w granicach Śląskich, który niegdyś dziedziczyli, ale kiedy Stanisław Chrząstowski, wyniósł się w łęczyckie, a syn jego Derszław nabył dobra Wierzbowa, przyjęli nazwisko Wierzbowscy.

Na końcu folwarku znajdował się młyn, nazwany Krusz, na strumieniu, czyli odnodze od rzeki. Dochody z młyna w jednej części szły według dawnego zwyczaju do czynszowania i zapłacenia pogłównego oraz innych powinności do jmp.Chrzanowskiego, pisarza grodzkiego nakielskiego”.

Wszystko wskazuje na to, że właściciel tej części Jan Kobierzycki zadłużył się przed śmiercią, mimo tak dużych powinności chłopów pańszczyźnianych, co można wywnioskować z powyższego inwentarza, w wyniku czego nastąpiła reindukcja w jego dobra.  Co się dalej stało a tą częścią, nie wiadomo, można przypuszczać że Antoni Skórzewski wykupił tę część wsi i stał się jedynym właścicielem, ale to tylko przypuszczenie.  Z małżeństwa Antoniego Skórzewskiego z Anną Nostitz-Jolkowską zrodziły się 4 córki: Łucja, Apolonia, Antonina i Marianna, oraz dwóch synów:

Paweł jako starszy syn, pan na Rososzycy, Dobrej, Szczurach, Raszkowie, Wysocku, Rudlicach i wielu innych urodził się w Mącznikach, wchodzących w skład dóbr Skórzewskiego Antoniego, w 1744 roku.  /patrz Mączniki/ Znany był powszechnie w kraju jako dobry obywatel i patriota.  Jak pisze Józef Wybicki w „Pamiętnikach” wyd.  Warszawa 1905 rok „Był tam z swoim Korpusem Mazowiecki marszałek Dobrzyński, był komenderujący Korpusem jedynym Wielkopolskim Paweł Skórzewski, który odtąd był tyle słynny w kraju z najczystszego patriotyzmu i który zawsze był z swoją ojczyzną, pomimo wieku i majątku jakiego z czasem doszedł. Były jeszcze inne Korpusy, ale to wszystko dopiero się organizowało Ledwo piekielną przeprawę nakielską skończyliśmy, ledwo stanęliśmy w Kcyni, marszałek Lniński poznawszy się z pułkownikiem Skórzewskim, oddać mu w komendę swój Korpus przedsięwziął” Dalej Józef Wybicki w „Pamiętnikach” pisze: „Gorliwy Mazowiecki i bitny Skórzewski na próżno szykowali kilkakrotnie przelęknionego żołnierza, znajomość służby i większość sił dały zwycięstwo nieprzyjacielowi. Powiem, nie ˙byliśmy pobici, ale rozbici i rozproszeni”.

• Kobierzycko